Toen we na onze beklimming van de Cerro Torre de weerkaarten bekeken konden we onze ogen nauwelijks geloven. Goed weer voor nog eens 5 dagen. Een ideale gelegenheid om ons volgend objectief: De Franco Argentina op Fitz Roy aan te vallen. Het enige probleem… al ons rotsklimmateriaal lag nog steeds boven in Niponino!

Met een lichte aarzeling vroeg Sam me of ik me fit genoeg voelde om het materiaal op te halen. Na 1 dag rust waren mijn kapot gelopen voeten min of meer hersteld en was ik klaar om een “aller retourke” naar Niponino te maken. Na een tocht van 10 uur ben ik terug beneden met het materiaal. Het oorspronkelijk plan om de dag nadien in te stijgen wordt gewijzigd als ik die avond de balans opmaak: 2 dikke blaren op beide hielen en een stevige vermoeidheid.

Vrijdag is het dan zover. Zoals voorspeld is het weeral een prachtige dag en onder een staalblauwe hemel en een verschroeiende hitte stijgen we in naar Paso Superior. Zoals gewoonlijk is de approche ook hier niet van de poes. Zeker niet als blijkt dat we aan Lago de Los Très veel te hoog boven het meer aan het traverseren zijn op losse rots en stijl terrein. Jammergenoeg hadden we tijdens het maken van onze zak over het hoofd gezien dat de zonecrème bijna op was. Daar stonden we dan aan het begin van de sneeuwpente als 2 kippen klaar om gebraden te worden. Gelukkig was er die vriendelijke Braziliaan van wie we enkele ml “factor 60” konden tanken.

Vermomd als 2 kleine spookjes baanden we ons een weg door de sneeuw en uiteindelijk, na 7 uur wandelden bereikten we het basiskamp : Paso Superior. Tezamen met 2 Zwitsers besluiten we de dag erop te vertrekken om 1 uur s’nachts. Om mijn ochtendtraagheid voor te zijn zet Sam de wekker om half 12. Toch nog niet vroeg genoeg als blijkt dat het ineens half 2 is en de Zwitsers reeds vertrokken zijn. Door de goede sporen komen we vlot tot onderaan de rimaye. Deze is nogal groot is en je komt er alleen voorbij door 10 meter overhangende sneeuw te klimmen… Dit is voor rimayemaster Sam zelfs te hoog gegrepen. In de verte zien we 2 lichtjes. Het blijken de Zwitsers te zijn die zich een weg hebben kunnen banen door een andere, kleinere rimaye. Onder leiding van Sam klimmen wij er ook doorheen. We zijn er over maar zitten bijna aan de instijg van Poincenot in plaats van onze route. Wat volgt is 400m lange sketchy sneeuwtraverse tot La Brecha de los Italianos

Onze timing is perfect als blijkt dat de eerste zonnestralen net op het begin van de route schijnen. En wat voor een begin… een magnifieke 45m splitter crack! Sam voelt zich meer thuis op het ijs en in de sneeuw, op de rotsen is hij minder op zijn gemak. Ik krijg de eer om alle lengtes voor te klimmen. Mij hoor je niet klagen! Door het warme weer zijn de barsten vaak compleet nat. Maar dat stoort niet echt als je telkens bomvaste handjams kunt plaatsen.

Die nattigheid veranderd in ijs naarmate we dichter bij de top komen. In een van de laatste lengtes slaagde ik er zelfs in om een ijsvijs te plaatsen tijdens het rotsklimmen…. That’s Patagonië!!! Onderaan de laatste lengte staan we voor een raadsel. Ofwel gaan we naar links en klimmen we de “6c wordt eens lekker nat lengte” ofwel naar rechts het verijsde chimney/corner systeem. We volgen de Zwitsers en gaan voor de laatste optie. Met het nodige getrek en gesleur en enkele chimney bewegingen komen we erdoor. De gevreesde laatste 200m kuitenbrander/sneeuwpente blijkt goed mee te vallen we wisselen onze rotsklimschoenen voor crampons en bijlen en 17 uur na het vertrek uit paso superior staan we op de top en genieten we van het welverdiende uitzicht over Cerro Torre, Torre Egger, Poincenot,…

Om de voorspelde opkomende wind voor te zijn blijven we niet te lang op de top. De eerste rappels over het ijs gaan snel. Om zeker geen miserie te hebben maken we daarna veel korte rappels. Ondanks de nodige stressmomenten gaat alles goed en net als we beiden op de sneeuw van de brèche staan heeft Fitz roy ons bij ons pitje. De touwen zijn bovenaan in de knoop geraakt en we krijgen ze met de beste wil van de wereld niet doorgetrokken. Het is pikdonker, Sam twijfelt nog even om het probleem nu op te lossen, maar het lijkt mij beter om te wachten tot het eerste licht om zo een duidelijk beeld te krijgen van de situatie…..maar dat betekent slapen op de winderige brèche zonder slaapzak.

….Shiver bivy tijd! Het wachten op de zon duurt zoals gewoonlijk lang en het lijkt voor het eerst in dagen ’s nachts te vriezen. Gelukkig heeft Sam de reactor meegebracht en kunnen we ons nog opwarmen aan een soepje. Net als ik goed lig en bijna slaap voel ik een warme adem in mijn nek…. Sam heeft het duidelijk ook koud en heeft zich in lepelhouding tegen mij aangelegd. Vreemd, maar het is warmer en daar draaide het tenslotte om!

Die ochtend krijgen we de touwen gemakkelijk los en na nog eens 5 rappels vanaf de brèche staan we eindelijk terug op de gletsjer. 34 uur na vertrek uit Paso superior doet het deugd om er terug te zijn, om kleren te drogen en om een halve kilo polenta naar binnen te duwen. Een uurtje later zijn we al terug onderweg naar beneden. 7 uur lang hersenloos wandelen tot in El Chalten met maar 1 doel voor ogen : eten en slapen.

———

Directly after our climb on Cerro Torre an other high pressure system moved into the range. We hoped to get several days of rest but that was no option. Tim hiked up and down to Niponino to get our rockgear. And on friday, we hiked up to Paso Superior.

We left Superior the next night around 1u30. Thanks to a Swiss Party upfront we made fast progress on the glacier. The couloir to La Brecha de los Italianos was inacessible so was the left or right variant but we traversed totally left and managed to get over the bergschrund somewhere underneath Poincenot. So we needed to do a sketchhy snow traverse back to the right. We arrived at the start with the first sunlight.

Tim, without question the best rockclimber of us both took the lead so we could make fast progress. Although a lot of pitches were wet we made normal progress. In the afternoon the 6c exit pitch was turned into a waterfall so we took a corner/chimney system a bit more to the right. We changed to to boots and crampons and climbed the last easy 200 meters to our second patagonic summit, Fitz Roy.

In the weather forecast wind seemed to pick up the next day so started the raps doing the last two in the dark. Everything went smooth till the last one were our rope got jammed. We didn’t want to climb up without knowing or seeing what was wrong so we waited 6 cold shivering hours for the first light.

We managed to get the rope loose and 34 hours after leaving Paso Superior we were back. A small food stop on we were on our way down to El Chalten…

Supported By: